♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

می‌گفت عشق مثل یک بیماری می‌مونه
که تو هر آدمی یک‌جور بروز می‌کنه
‌ یکی بدبین میشه
یکی مهربون میشه
یکی غمگین میشه
یه سری هم از ترس واگیردار بودن رها می‌کنن میرن
من تنها حسی که دارم دلتنگیه
ولی یه سوال مثل خوره افتاده تو سرم

اگه دیگه دلتنگ کسی نشم چی؟

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

روزبه معین

..♥♥..................

دیگه باید بیدار شی ، فک کن همش یه خواب بوده یه کابوس وحشتناک ، هر چی بوده دیگه تموم شده و تو هنوز زنده ای من آدم های زیادی رو میشناسم که روز های خیلی سختی رو گذروندن ، آدم هایی که تنهایی رو دیدن ، آدم هایی که شکست خوردن ، آدم هایی که تو تاریکی موندن ، سقوط کردن و آزار دیدن ، اما دوباره رو پاهاشون وایسادن و از نو شروع کردن
وقتش رسیده که بلند شی و دست و صورتت رو بشوری و هر چیزی که آزارت میدن رو فراموش کنی ، فراموش کردن سخته می دونم ، اما این بهترین کاریه که می تونی انجام بدی

..♥♥..................

قهوه ی سرد آقای نویسنده - روزبه معین

جشن تولد چهارده سالگیم بابام دستم رو گرفت و من رو به زیر زمین خونمون برد وگفت
"حالا وقتش رسیده که چیز مهمی رو بهت نشون بدم، این یه راز بزرگه"

من هیچ وقت اجازه نداشتم به زیر زمین برم، واسه همین همیشه فکر می کردم که تو زیرزمین خونمون یه نقشه گنج یا یه راه مخفی وجود داره، اما وقتی بابام در زیر زمین رو باز کرد، دیدم که اونجا کلکسیونی از پروانه های کمیاب رو جمع کرده. بابام که انگار دیدن اون پروانه ها همیشه واسش تازگی داشت، سیگارش رو روشن کرد و به من گفت:
"حیرت انگیزه، نه؟ دوست داری بی نظیرترینشون رو ببینی؟"

گفتم: "البته "
آستین هاش رو بالا زد و شروع کرد بین کلکسیونش گشتن

در همون حال هم سیگارش رو دود می کرد و پروانه های رنگارنگ رو نشونم می داد و از اون ها و نحوه شکارشون می گفت. تا اینکه بالاخره پروانه ای که مد نظرش بود رو پیدا کرد

ولی اون پروانه معمولی ترین پروانه ی کلکسیون بابام بود، با بال های سفید که هیچ طرح خاصی نداشتن. چند دقیقه خیره موند به اون پروانه، بعد سیگارش رو انداخت کنار و گفت

خودشه، می بینی؟

حرف نداره، شاید به نظر ساده بیاد اما این با همشون فرق می کنه، این یکی خودش بی هوا پیداش شد، واسم رقصید، دلبری کرد و بعد بال زد و رفت، من بلافاصله تور شکارم رو برداشتم و افتادم دنبالش. من پروانه های زیادی داشتم، از همه رنگ و از همه نوع، اما واسه این یکی خیلی تلاش کردم، مدت ها دنبالش دویدم، واسش جون دادم، این یکی من رو به نا کجا برد، این یکی بدجور گمم کرد

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

روزبه معین

*~*~*~*~*~*~*~*

هر جمعه بابام به کلوپ محلمون می رفت و نوار بوکس محمد علی کلی و جورج فورمن رو کرایه می کرد، مسابقه قهرمانی جهان بود، ما با هم اون بازی رو هزار بار دیدیم ، حرف نداشت

اولش فورمن تا جایی که می خورد علی رو زد، هوک چپ، هوک راست، شکم، زیر چونه، اما علی چسبیده بود به رینگ و می گفت

" نا امیدم کردی پسر "

فورمن چپ می زد، علی می خندید، فورمن راست می زد، علی می رقصید، رقص پاش بی نظیر بود، این کارش باعث می شد فورمن عصبی تر شه ، تا اینکه آخر سر علی با یه هوک راست جانانه فورمن رو ناک اوت کرد

همیشه وقتی بازی تموم میشد بابام بهم می گفت: ضربه وحشتناکی بود ولی علی با این ضربه برنده نشد، چیزی که اون رو برنده کرد رقصیدن و خنده هاش بود...بعد نوار رو در میاورد و با خودش می گفت: بذار هرچقدر که می خوان ضربه هاشون رو بزنن، اما بخند، نذار فکر کنن که برنده میشن، نذار فکر کنن که برنده میشن

*~*~*~*~*~*~*~*

روزبه معین

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥


گفتم : از زمان میترسی؟
سیگار رو از لبش برداشت و گفت

کسی هست که از گذر زمان نترسه؟

اون ها خطرناکن ، ولی ما اون هارو به دیوار خونمون آویزون میکنیم

به مچ دستمون میبندیم،حتی تو ایستگاه های قطار میذاریم

شنیدم‌ که میگن ربات ها آنقدر قدرتمند میشن که میتونن آدم هارو از بین ببرن

اما انگار همه فراموش کردن که چند صد سال پیش چیزی اختراع شد که هرلحظه داره جون مردم رو میگیره

ساعت ها

ساعت های جنایتکار

ساعت های لجباز

عقربه هاشون بی ملاحظه میچرخن

با اون صدای همیشگی ، تیک تاک ، بنگ بنگ

وقتی که میخوای ساعت ها زود بگذرن،جون به لبت میکنن و دیر میگذرن

اما وقتی که میخوای دیر بگذرن،با تموم سرعت میگذرن

ساعت من دیگه تیک تاک نمیکنه،چون یه روز ساعت هفت منتظر کسی بودم و اون دیر کرد،خیلی ترسیدم که یه وقت نیاد،واسه همین باطری ساعتم رو درآوردم.حالا دیگه ساعتم همیشه هفت رو نشون میده

درسته که دیگه عقربه های ساعتم نمی چرخن،اما صدایی رو از لابه لای رگ هام و ضربان قلبم میشنوم که میگه

تیک تاک ، بنگ بنگ

♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪

قهوه سرد آقای نویسنده - روزبه معین

^^^^^*^^^^^

دروغ چرا؟منم بعضی موقع ها گریه می کنم و یاد معلم ریاضیم می افتم

مرد نازنینی بود، از اون ها که آدم فکر می کنه هدف آفرینشش خندوندن دیگرونه
راستش داستان از جایی شروع شد که می خواستن ما رو ببرن اردوی دانش آموزی یه جایی نزدیک دریا، آقای مدیر هم به شدت با اومدن معلم ریاضی مخالف بود، حرفشم این بود که این بشر انقدر همه چیز رو به مسخره می گیره که قطعا اردو به ابتذال کشیده میشه

ما هم یه نامه نوشتیم که یا معلم ریاضی یا شورش
بالاخره مدیر رضایت داد و معلم ریاضی هم با ما اومد اردو،طرف استاد سر و کله زدن با بچه ها بود
شب هایی که بچه ها دلشون واسه مامان باباها تنگ می شد و گریه می کردن همه رو جمع می کرد و شروع می کرد به شعبده بازی، می گفت مرد اگه گریه کنه سیل میاد

البته بچه ها می گفتن یکم خل و چله، راست هم می گفتن شب ها تو خواب راه می رفت و با حلقه ازدواجش صحبت می کرد! حتی شایعه شده بود به حلقه اش غذا هم تعارف می کنه، ارادت ویژه ای به حلقه اش داشت، ما هم حسابی سوژه اش می کردیم

همه چی بر وفق مراد بود تا اینکه یه روز رفتیم دریا و سوار قایق موتوری شدیم، از این قدیمی ها، وسط راه فهمیدیم سوراخه

خواستیم دور بزنیم برگردیم که دیدیم قایق داره پر از آب میشه، معلم ریاضی سریع دست به کار شد و یکی یکی بچه ها رو رسوند ساحل، همه صحیح و سالم برگشتیم جز خودش، اون برنگشت

عین دیوونه ها تو آب از این ور به اون ور می پرید، ما هم یه دل سیر بهش خندیدیم
فهمیدیم حلقه اش رو تو آب گم کرده، بچه ها می گفتن خیلی از زنش می ترسه، زنش حتما کلکش رو می کند

اون شب نیومد خوابگاه، شب های بعدشم نیومد
می گفتیم حتما تو آب داره دنبال حلقه اش می گرده
برگشتیم مدرسه، اما اون برنگشت، معلم ریاضیمون رو عوض کردن

بزرگتر که شدم دوباره رفتم سمت اون ساحل و دنبالش گشتم
گفتن همون که همیشه گریه می کرد! چند سال پیش زنش تو تصادف مرده بوده... خودشم چند وقت پیش مرد، غرق شد

^^^^^*^^^^^

روزبه معين

..♥♥..................

تنها بدیش این بود که خیلی خوب بود

بعضی از آدم ها انقدر خوب هستند که نباید بهشون نزدیک شد
باید آن ها را از دور دید، از دور سلام کرد، از دور لبخند زد، از دور دوست داشت

شاید این هم یک جور داشتن باشه
آخه زندگی متخصص اینه که آدم های خوب رو ازت بگیره

..♥♥..................

روزبه معین
از کتاب: آنتارکتیکا،89 درجه جنوبی

..*~~~~~~~*..

صاحب این عکس را می شناسید؟

این آخرین تیتری بود که من واسه اون روزنامه نوشتم و فکر می کنم تحت تاثیر حرف مدیر روزنامه بودم که یه روز بهمون گفت: بی عرضه ها! احمق ها! دیگه هیچ فروشی نداریم، ورشکست شدیم

این شد که همه روی ایده های تازه فکر کردن و من هم تصمیم گرفتم یه داستان واقعی بنویسم، داستان روزی رو نوشتم که زنگ خونه ام به صدا در اومد و پستچی نامه ای رو اشتباهی به من سپرد، وقتی پاکت نامه رو باز کردم با چند تا عکس قدیمی از یه دختر و نامه ای بد خط رو برو شدم که توش نوشته بود

ریحانه جان، سلام
حالت خوب است؟ سی سال گذشته که از روستا رفتی و شاید دیگر من را به یاد نمی آوری و اگر هم به یاد آوردی حتما برایت سوال شده که من بی سواد چگونه برایت نامه نوشته ام، راستش چند وقتیست که به کلاس سوادآموزی رفته ام، تو کجایی؟ آخرین بار که برایم نامه نوشتی با این آدرس بود و خواستی که فراموشت کنم

ریحانه جان گفتی پایتخت رفتی تا درس بخوانی اما بی بی گفت که شوهرت دادند،برای من هم زن گرفتند، خدا بیامرز اجاقش کور بود، یا من اجاقم کور بود، الله اعلم، اما با هم ساختیم، او هم از عشق من و تو خبر داشت.چند سال پیش جانش را داد به شما
ریحانه هیچ کس جایت را پر نکرد، دیروز که پیش طبیب رفتم گفت در سرم غده دارم، نمی دانم که چقدر زنده هستم اما تنها آرزوم این است که فقط یک بار دیگر ببینمت. سی سال است که منتظرم

قربان تو، ناصر


این نامه به همراه عکس هاش تو روزنامه چاپ شد و خبرش مثل توپ صدا کرد، همه زنگ زدن، حتی دکترهای مغز و اعصاب، هر کسی خواست یه جور کمک کنه

بعد از اینکه کلی فروش کردیم مدیر روزنامه من رو کشید کنار و گفت ترکوندی پسر، حالا این ناصر رو کجا میشه پیدا کرد؟

گفتم ناصری وجود نداره! اون نامه رو خودم نوشتم و عکس ها هم الکی بودن، مگه نمی خواستی فروش کنی؟ بفرما، مردم عاشق داستان های واقعی هستن

مدیر روزنامه تعجب کرد و گفت: ولی ریحانه پیدا شده

باورم نمی شد. اون زن رو آوردن نشریه، خانم مسن مهربانی بود و شباهت زیادی هم به اون عکس داشت

گفتم شما واقعا ریحانه هستید؟

چیزی نگفت و شناسنامه اش رو نشونم داد، راست می گفت، ریحانه بود

گفتم ببین مادر جان، این یه داستان خیالیه، هیچ نامه ای در کار نیست، من عذر می خوام از شما، اما انگار اشتباه شده

کیفش رو برداشت و آروم از جاش بلند شد و وقتی داشت از در بیرون می رفت گفت: میشه اگه باز کسی گمشده ای به نام ریحانه داشت خبرم کنید؟
سی ساله که منتظرشم

^^^^^*^^^^^

قهوه سرد آقای نویسنده
روزبه معین

*@***/*

منظور من از بزرگ شدن، بالا رفتنِ سن نیست
این "فهمیدنه" که آدم ها رو بزرگ میکنه
کسی که تنها می‌مونه و فکر می‌کنه بزرگ میشه
کسی که سفر می‌کنه و از هرجایی چیزی یاد می‌گیره بزرگ میشه
کسی که با آدم‌های مختلف حرف میزنه و سعی می‌کنه اون‌ها رو درک کنه بزرگ میشه

واسه همین به این اعتقاد دارم که کسانی که زیاد کتاب می‌خونن می‌تونن آدم‌های بزرگی بشن، چون اون‌ها تنها میمونن و فکر می‌کنن، با داستان‌ها به سفر میرن، چیزهای مختلف یاد می‌گیرن و سعی می‌کنن بقیه رو درک کنن

به نظرِ من زن‌ها و مردهایی که کتاب می‌خونن و روح بزرگی دارن، دوست داشتن و دل بستن واسَشون خیلی با ارزش

○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○ ○

روزبه معین